Vandaag had ik zo’n dag;

gister met alle goede intenties mijn bed ingestapt: morgen zou ik heel wat gedaan krijgen!

Pff, geen spoortje meer van te bekennen vanmorgen toen mijn wekker ging.

Die ik snoozede. En snoozede. En, well you get the point: snoozede.

Tot ik het mezelf echt niet meer kon verkopen om te blijven liggen.

De ochtend ronde met de hond leek een oneindige marathon, ontbijten heb ik gewoonweg overgeslagen en mijn koffie smaakte me niet. Ze gaf mij niet de liefde die ik zo nodig heb van haar in de ochtend. Dit was shit.

Tijdens een poging vanuit mijn stoel om mijn stofzuiger telepathisch zijn werk te laten doen, begonnen mijn gedachtes mij te tarten..

Eén van ze:

“Dit is de laatste dag voorlopige dat je compleet mama-uitgelogd bent, je hebt alle ruimte om 100 dingen te doen en af te maken! AF TE MAKEN, dat zou je moeten doen, in plaats van hier op je krent te zitten NIKSEN. Er ligt een lijst voor je klaar, we hadden een duidelijke planning! WAAR IS HET FOUT GEGAAN *^%#$@??!! Je vergooit je tijd! Wat ben je nou voor ondernemer?? Wat voor moeder ben je dat je je huis laat verslonzen?!! Een drama ben je! Geen afspraken te maken met jou, lui lui lui. Kom op! Schouders eronder en dooorrrrrr!!”

Ik koos voor:

“Nog één dagje helemaal voor mijzelf. Ik hoef vandaag helemaal niks en ik mag alles.

Ik blijf nog even in mijn stoel zitten en geniet van mijn uitzicht op de wisselend lucht: soms regen en soms zon.”

Ik heb de stofzuiger fysiek gebruikt en ben zeer tevreden over mijn werk.

Goed bezig!

En nu tijd voor koffie.

XC. 🌱